Die kettings wat ons nie kon sien nie.

Elijah Grayson het op die rand van die ou plantasie gestaan, die wind ritsel deur die toegegroeide velde waar sy voorouers eens onder die suidelike son gearbei het. Dit was byna twee eeue sedert die eerste Afrika-mans en -vroue in kettings gebring is om 'n ekonomie te bou wat nooit bedoel het om hulle te dien nie. Tog, terwyl Elia na die oorblyfsels van die geskiedenis gekyk het, het hy besef dat die kettings nie gebreek is nie – hulle het net van vorm verander.

In die vroeë dae van Amerika se stigting was slawerny meer as net 'n instelling - dit was 'n fondament, 'n masjien wat sorgvuldig gebou is om rykdom te ontgin, terwyl dit die gruwels deur godsdiens, pseudowetenskap en regskodes regverdig. Die kleur van 'n mens se vel het hul waarde bepaal, en die samelewing het homself rondom daardie geloof gevorm totdat dit 'n onuitgesproke wet geword het.

Toe slawerny formeel afgeskaf is, het die wonde nie genees nie; in plaas daarvan het hulle in nuwe vorms gevreet. Die plantasies het plek gemaak vir deelboere, die swepe is deur skuld en wetstoepassing vervang, en die veilingsblokke het hofsale geword. Die ideale van wit meerderwaardigheid het verskans gebly, ingeweef in die onderwysstelsel, bankinstellings en behuisingsbeleid. Vir elke stap vorentoe wat Swart Amerikaners geneem het, het die samelewing nuwe maniere gevind om hulle terug te hou.

Elia se ouma het eenkeer vir hom stories van die Heropbou-era vertel—van die kort oomblik toe vryheid werklik gevoel het, toe Swart mans hul amp beklee en gemeenskappe gebou het vol skole, kerke en besighede. Maar dit het nie gehou nie. Wit woede, bedreig deur die blote idee van Swart vooruitgang, het daardie dorpe tot op die grond afgebrand en die geskiedenis herskryf om slagoffers as skurke te gooi.

Toe kom segregasie, Jim Crow, en 'n regstelsel wat alles behalwe regverdig was. Redlining, kiesersonderdrukking, die oorlog teen dwelms - elke era het sy eie manier gehad om die mag dinamies onveranderd te hou terwyl hulle voorgee om vryheid te omhels. Dit was rassisme sonder kettings, diskriminasie sonder bekentenis.

Elia het gesug terwyl hy na sy motor toe gestap het en nadink oor die eggo's van die geskiedenis wat steeds die hede gevorm het. Sy sukses as 'n prokureur het hom nie van profilering beskerm nie, en sy opleiding het ook nie die onderbewuste vooroordele wat hy in die oë van kollegas gesien het, uitgewis nie. Die verlede was nie dood nie - dit was lewendig in die wette, die kultuur en die struktuur van Amerika.

Maar toe hy van die plantasie af wegry, het hy ook iets anders gevoel. Sy voorouers het slegter oorleef. Hulle het weerstand gebied, gebou en hul plek herdefinieer in 'n wêreld wat probeer het om hulle uit te wis. Die stelsel is dalk ontwerp om mense soos hy in plek te hou, maar die storie was nog lank nie verby nie.

Omdat geskiedenis, soos onderdrukking, herskryf kan word.

En Elia was vasbeslote om een ​​van die skrywers te wees.